Sinds dit jaar zijn onder invloed van meerdere factoren, zoals opeenvolgende agressieve renteverhogingen door de Federal Reserve, de crisis in Oekraïne en de aanhoudende hoge internationale grondstoffenprijzen, de lokale valutakoersen van de belangrijkste Latijns-Amerikaanse economieën gedaald, zijn de importkosten gestegen en geïmporteerde inflatie is steeds ernstiger geworden. Daartoe hebben Brazilië, Argentinië, Chili, Mexico en andere landen onlangs vervolgmaatregelen genomen om de rentetarieven te verhogen.
Waarnemers wijzen erop dat de renteverhogingsinitiatieven van de grote Latijns-Amerikaanse centrale banken een beperkt effect hebben gehad op het verminderen van de inflatie. Dit jaar en de komende jaren zal Latijns-Amerika te maken krijgen met uitdagingen zoals verhoogde inflatiedruk en afnemende investeringen, of een terugkeer naar lage groeiniveaus.
Uit gegevens van het Argentijnse National Institute of Statistics and Census blijkt dat de Argentijnse inflatie in juli 7,4% bereikte, het hoogste sinds april 2002. Sinds januari van dit jaar bedraagt de cumulatieve inflatie in Argentinië 46,2%.
Uit gegevens van het Mexico's National Institute of Statistics and Geography bleek dat de Mexicaanse inflatie op jaarbasis in juli 8,15% bereikte, het hoogste sinds 2000. Ook recente inflatiecijfers van Latijns-Amerikaanse economieën als Chili, Colombia, Brazilië en Peru zijn weinig optimistisch.
De Economische Commissie van de Verenigde Naties voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied (ECLAC) bracht eind augustus een rapport uit waarin stond dat het gemiddelde inflatiepercentage in de LAC-regio in juni van dit jaar 8,4% bereikte, bijna het dubbele van het gemiddelde inflatiepercentage voor de regio vanaf 2005 tot 2019. Er bestaat bezorgdheid dat Latijns-Amerika mogelijk te maken heeft met de ergste inflatie sinds het "verloren decennium" van de jaren tachtig.
De agressieve renteverhogingen van de Fed zijn niet zonder reden tot zorg voor de Latijns-Amerikaanse economieën. Eind jaren zeventig en begin jaren tachtig versnelde de financiële globalisering, werden de internationale kapitaalmarkten overspoeld met "petrodollars" en steeg de buitenlandse schuld van de Latijns-Amerikaanse landen enorm. Toen de VS een cyclus van renteverhogingen begon om de inflatie te bestrijden, stegen de rentetarieven, waardoor de Latijns-Amerikaanse landen in een schuldencrisis terechtkwamen die ze zich niet konden veroorloven. De jaren tachtig werden bekend als het "verloren decennium" van Latijns-Amerika.
Om de devaluatie van de lokale munt het hoofd te bieden, de kapitaaluitstroom te verminderen en het schuldrisico te verminderen, zijn Brazilië, Argentinië, Chili, Mexico en andere landen onlangs de Federal Reserve gevolgd of zelfs voorgegaan om de rentetarieven te verhogen, waarvan het grootste aantal renteaanpassingen, het grootste bereik is Brazilië. Sinds maart vorig jaar heeft de Braziliaanse centrale bank de rente 12 keer op rij verhoogd, waardoor de referentierente geleidelijk werd verhoogd tot 13,75%.
Op 11 augustus verhoogde de Argentijnse centrale bank haar referentierentetarief met 9,5 procentpunt tot 69,5%, waarmee de Argentijnse regering een hardere houding ten aanzien van inflatie aangaf. Op dezelfde dag verhoogde de centrale bank van Mexico haar referentierentetarief met 0,75 procentpunt tot 8,5 procent.
Economen wijzen erop dat de huidige inflatieronde vooral geïmporteerde inflatie is en dat renteverhogingen de kern van het probleem niet zullen aanpakken. Rentestijgingen verhogen ook de investeringskosten en remmen de economische dynamiek.
Carlos Aquino, directeur van het Centrum voor Aziatische Studies aan de Nationale Universiteit van San Marcos in Peru, zei dat de aanhoudende renteverhogingen van de Fed de economische situatie in Peru "nog erger" hebben gemaakt. Het financiële beleid van de Verenigde Staten is van oudsher alleen gebaseerd op de eigen economische belangen, het "overdragen" van conflicten door middel van financiële hegemonie en het laten betalen van andere landen voor een hoge prijs.
Eind augustus verhoogde ECLAC zijn regionale economische groeiprognose tot 2,7%, een stijging ten opzichte van de prognoses van 2,1% en 1,8% in januari en april van dit jaar, maar ruim onder de economische groei van 6,5% vorig jaar. De interim uitvoerend secretaris van ECLAC, Mario Simoli, zei dat de regio het macro-economisch beleid beter moet coördineren om de economische groei te ondersteunen, meer investeringen te doen, armoede en ongelijkheid terug te dringen en de inflatie onder controle te houden.
Verander markt en taal
